[Petsaai..!]

“Maar ge gaat me nog zien... en dus ook horen,” zegt ze.
“En kussen,” vul ik aan. “Gelijk op den tv.”
Ze lacht schaapachtig: “Laten we maar eerst zien waar dat 'elkaar zien' toe leidt...”
“Awel... ik zeg toch net waartoe het leidt?”
“En ik zeg dat we wel zullen zien.”
“Jaja, we zullen zien, we zullen zien.”
“Insinueert gij nu nog steeds dat we gaan kussen?”
“Maar nee! Ik beaam toch maar gewoon wat gij zegt?”
“Is dat een vraag?”
“Zucht!”
Een pets.
“Quit it.”
En dan een aai.
“Sorry.”
“ 't Is niks.”
“Nee, hè?”
“Neih...”
Twee paar glinsterende ogen staren elkaar aan...
Zij ziet mij.
Ik haar.
En dan... Ne kus.
Twaalf minuten. Zeventien. Drieëndertig.
Ik bijt op mijn lip, adem diep in en zeg:
“Ziede wel! Zoals op den tv!”
Petsaai!
En ne zowaar nog langere kus...