[Eerlijke Ruil.]

“Zie mij graag van tijd tot tijd, alstublieft,” zeide gij.

Vroeger zou ik gezegd hebben: “Ja, maar… Dat graag zien, wat brengt mij dat op?
Allez, wat win ik daarbij? Niks.
Maar wat verlies ik?
Want ik geef u uw eigen plekske in mijn hart, maar meer zal ik u nooit mogen geven. En na nen tijd zijt gij dat plekske zo gewoon dat ge het helemaal inpalmt en een nog groter plekske wilt, tot er op den duur geen plekskes niemeer over zijn en ge mij helemaal hebt opgeslorpt. En dat terwijl wij allebei weten dat gij tóch nooit van mij zult zijn.
Wat verlies ik dus met u graag te zien? Alles, heel mijn hart.”

Dat is wat ik u vroeger zou gezegd hebben. Maar gij verdient het eigenlijk wel, hè. Ik ga der dan maar vanuit dat gij genoegen zult nemen met dat wat het uwe is.
Als uw enige fout was dat gij mij graag zaagt, als uw enige fout is dat gij mij nog steeds graag ziet, hoe kan ik u dan uw eigen plekske in mijn hart ontkennen? Trouwens, zelfs als ik het u wilde ontkennen, was er voor mij waarschijnlijk geen ontkomen aan. Ne mens kan zich afvragen of ‘m wel hard genoeg probeert om zich los te trekken van iemand, maar… wat als die mens nu ’s zó overtuigd is dat die iemand in z’n leven hoort? Gaat’ m dan nie vanzelf een beetje minder moeite doen om zich los te trekken, en misschien juist een beetje meer om die persoon dicht bij zich te houden?

Ik denk dat ik een beetje meer moeite wil doen. En daarom zeg ik u nu: Hier is een stukske hart. ’t Is er eentje dat diep verscholen ligt, omdat ik het u eigenlijk nie mag geven. Maar juist omdat’t zo diep verscholen ligt, kan er ook nie veel aan raken. Juist omdat het zo diep verscholen ligt, zulde veel moeite moeten doen om der weer uit te geraken.
Ik vraag u op mijn beurt niks in ruil.
Oké, da’s nie waar, ik vraag u één ding (U vragen om der goe voor te zorgen, moet ik al nie doen, want ik weet dat ik in goede handen ben bij u. En u vragen om mij ook af en toe graag te zien, dat zou een beetje onorigineel zijn. Net als een stukske van uw hart vragen: niet creatief genoeg…):
wilde gij mij herinneren zoals ik ben, en met die herinnering in gedachten altijd onthouden dat ik uwe steunpilaar zal zijn als gij daar ooit nood aan moest hebben, wilde gij dus met andere woorden onthouden dat er altijd een plaats is waar gij naartoe kunt als ge uw hart moet uitstorten, en dat die plaats hier is, bij mij?
’t Zou mij plezier doen als ge daar volmondig “ja” op antwoordde. Alleen als ge “ja” zegt, kan ik u de route naar uw plekske geven. (Gij denkt misschien dat ge daar gaat geraken met uwen ingebouwde GPS, maar dat zal u nie lukken, zulle! Ik zit ingewikkelder in elkaar dan gij vermoedt.)
Zegt dus maar vlug “ja”, en neemt die belofte dan met u mee naar een diepgekoesterd stekske in mijn hart.