[Tranen van de liefde.]

Plots stondt ge daar en ge weende. Heel uw gezicht was al nat van de tranen, en al snel werd ook heel mijne schouder nat, want ik had u stevig vastgepakt om u te troosten.
Ik proefde zelfs het zout van uw tranen op mijn lippen en bedacht “zo smaken de tranen van de liefde dus”.
De tranen van de liefde…
Ik had geen idee waaróm gij weende, en al wat in mij opkwam was “ze hoort gelukkig te zijn”.
Dat is al wat ik wil: dat gij gelukkig zijt. Maar uw tranen bleven komen en ik wilde ze wegknuffelen, wegkussen maar dat was mijn plaats niet, en ik wist dat.
Toch kuste ik u.
Ik kuste u zo lang en zo intens dat gij niet anders kon dan ophouden met wenen.
Dan… doorheen uw betraande ogen, zag ik een fonkeling. Langzaam maar zeker, zou uwe lach weer doorbreken, en ik wist dat want ik ken u vanbinnen en vanbuiten. Ge moest mij niet eens vertellen wat u zo droevig maakte… het belangrijkste was dat ge weer opleefde.
Maar toen ge mij terugkuste, even intens en zo mogelijk nog langer dan ik u net had gekust, proefde ik plots weer dat zoute. Onophoudelijk leekt ge. En ik kon mij niet bedwingen:
“Wat scheelt er toch? Wat is er? Zeg het mij, zodat ik het goed kan maken voor u…”
Maar gij zweegt. Ge kuste mij, weende, drukte uzelf hardhandig tegen mij aan. Uren en uren hebben wij daar gestaan.

Ik ben het nooit te weten gekomen welk verdriet u dien avond zo overmande…
Nochtans heb ik mijzelf nooit zo dicht bij u gevoeld als toen. Uw tranen op mijn lippen. Uw zout in mijne mond.
Ik heb uw leed gedeeld. Ik heb uw pijn verzacht. Ik heb uw smart gedronken.

Gij hebt u nooit veiliger gevoeld bij iemand als bij mij dien avond.
Ik heb nooit zekerder geweten dat gij diegene zijt, die enige voor mij.

Der viel nog één enkele traan. De mijne deze keer. Ge glimlachte efkens indringend, kwaamt tot op nen halve centimeter van mijn oor en fluisterde:
“Ik weet het… En het is ok.”
En toen uw lippen zich voor den derde keer op de mijne drukten, wist ik het:
“Dit ís mijn plaats…”
En ik gaf mij helemaal over.